شراب همانند قمار، در برابر تکامل و ترقی انسان واقع شده است و مخالف با هدف خداوند از خلقت اشرف کائنات می باشد، و لذا لذّتی شیطانی می باشد و تیتر تمام گناهان محسوب شده است:

قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله:

«انَّ الْخَمْرَ رَأْسُ کلِّ اثْمٍ»[1]

شراب سرچشمه هر گناهی است.

و مادر معاصی لقب گرفته است:

قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله:

«الْخَمْرُ امُّ الْفَواحِشِ وَ الْکبائِرِ»[2]

شراب مادر همه معاصی و کبائر است.

تفسیر امام رضا علیه السلام در مورد علت حرمت خمر این است:

«حَرَّمَ اللَّهُ الْخَمْرَ لِما فیها مِنَ الْفَسادِ وَمِنْ تَغییرِ عُقُولِ شارِبیها، وَ حَمْلِها ایاهُمْ عَلی انْکارِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الْفِریةِ عَلَیهِ وَ عَلی رُسُلِهِ وَ سایرِ ما یکونُ مِنْهُمْ مِنَ الْفَسادِ وَ الْقَتْلِ وَ الْقَذْفِ وَ الزِّنا وَ قِلَّةِ الْاحْتَجازِ مِنْ شَی ءٍ مِنَ الْمَحارِمِ، فَبِذلِک قَضَینا عَلی کلِّ مُسْکرٍ مِنَ الأَشْرِبَةِ انَّهُ حَرامٌ مُحَرَّمٌ لِانَّهُ یأْتی مِنْ عاقِبَتِها ما یأْتی مِنْ عاقِبَةِ الْخَمْرِ فَلْیجْتَنِبْ مَنْ یؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیومِ الْآخِرِ وَ یتَوَلّانا وَ ینْتَحِلُ مَوَدَّتَنا کلَّ شَرابٍ مُسْکرٍ فَانَّهُ لاعِصْمَةَ بَینَنا وَ بَینَ شارِبیها»[3]

خداوند خمر را به دلائلی تحریم نمود، شراب موجب فساد می شود، عقل نوشنده را متغیر می سازد، آنها را به سوی انکار ذات احدیت و افتراء به او و رسولانش و نیز سایر مفاسد دیگر چون قتل، تهمت، زنا، بی حیائی نسبت به محارم، سوق می دهد. لذا ما حکم کردیم که هر مسکری و مست آوری، خرید و فروش و خوردنش حرام باشد، زیرا نتیجه همه انواع مست کننده ها یکی و همانند خمر است، بنابراین هر آن کس که به خدا و روز جزا ایمان آورده و ما را دوست می دارد و مودّت ما را بخود نسبت می دهد، می بایست از هر مست کننده ای بپرهیزد که به یقین عهدی بین ما و بین شاربین آنها باقی نیست.

شبیه همین بیان در تحریم انواع مسکرات از امام کاظم علیه السلام نقل شده است.

«انَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یحَرِّمِ الْخَمْرَ لِاسْمِها وَ لکنْ حَرَّمَها لِعاقِبَتِها، فَما کانَ عاقِبَتُهُ عاقِبَةَ الْخَمْرِ فَهُوَ خَمْرٌ»[4]

خداوند شراب را بخاطر اسمش تحریم نکرد بلکه بخاطر عواقب آن حرام نمود لذا هر چیزی اثر خمر را ببخشد، حرام است.

قابل ذکر است که حرمت شراب استثناء ندارد و نوشیدن آن حتی به بهانه مداوای مرض و امثال آن جایز نمی باشد.

«عمر بن اذَینَه» می گوید به امام صادق علیه السلام نوشتم آیا کسی می تواند برای معالجه مرضش و نه به قصد لذّت، شراب بنوشد؟ امام ذیل پاسخ منفی خود فرمودند:

«انَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یجْعَلْ فی شَی ءٍ مِمَّا حَرَّمَ، دواءً وَ لا شِفاءً»[5]

خداوند در آنچه که حرام نموده است درمان و شفائی قرار نداده است.


مقدمه حرام

گسترده عواقب و تبعات منفی خمر که به آنها اشاره خواهد شد به صورتی است که تمام مقدمات ساخت شراب و هر آنچه که به نحوی در نوشیدن شراب تأثیری دارد تحریم شده است.

بر این اساس غرس درخت انگور به قصد تهیه شراب و یا محافظت از تاکستان با همین نیت، حمل انگور به شراب سازی، گرفتن عصاره، انتقال محموله شراب و... همه و همه حرام است و عاملین آنها در این معصیت عظیم مشارکت دارند.

به این روایت توجه کنید:

قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله:

«لَعَنَ اللَّهُ الْخَمْرَ وَ عاصِرَها وَ غارِسَها، وَ شارِبَها، وَ ساقِیها وَ بائِعَها، وَ مُشْتَرِیها وَ آکلَ ثَمَنِها، وَ حامِلَها وَ الَمحْمُولَةَ الَیهِ»[6]

خدای از رحمت خود دور نمود شراب، آب گیر، غرس کننده درخت، نوشنده، ساقی، فروشنده، مشتری، خورنده پول، حامل آن و کسی که شراب را برای او می برند.


پی نوشت ها:
[1] وسایل الشیعه- جلد 17- صفحه 251.
[2] کنز العمال- 13181.
[3] وسایل الشیعه- جلد 17- صفحه 262.
[4] وسایل الشیعه- جلد 17- صفحه 273.
[5] وسایل الشیعه- جلد 17- صفحه 275.
[6] بحار الانوار- جلد 79- صفحه 126.

منبع: حوزه نت